De crowdfundingsactie voor de J.M.A. Biesheuvelprijs 2017 eindigt op 18 februari. Tot die tijd geven we om de paar dagen het woord aan een ambassadeur van het korte verhaal. Vandaag: een kort verhaal van Megan van Kessel.
U kunt hier bijdragen aan het prijzengeld van de J.M.A. Biesheuvelprijs – we danken u zeer!
Haar tanden zijn groot en wit. Dat had je leuk gevonden aan haar, sexy zelfs. Het viel je als een van de eerste dingen op. Ze lachte, haar lippen krulden als een barokke lijst om haar gebit, je werd er opgewonden van. Jullie hadden om ironische redenen Pisang gedronken en later de liefde bedreven in het vuil van je vorige liefdesbijeenkomst. Nu is ze je vriendin. Jullie wonen samen. Jullie hebben jouw bankstel aan flarden gezaagd en vervangen door een exemplaar met kussentjes in de kleuren oudroze, cyclaam en oker. Je kent deze kleuren tegenwoordig. Net als dat je plots bekend bent met kurkuma, zoethoutthee, mcdreamy, mccreamy, Simone de Beauvoir, mondspoelwater voor het slapen gaan en brandende, kortstondige pijn.
Gebogen over een kom pompoensoep kijken jullie een programma via internet. Zij zit op de grond, jij op de bank. De kat draait achtjes rond jullie kuiten en er hangt een aangename temperatuur in de woonkamer. Je lichaam is ontspannen, je draagt het pak. Op het scherm zien jullie hoe een vrouw woedend steentjes naar de vogels gooit die haar buurvrouw met vogelzaad lokt tegen de eenzaamheid. Je vriendin zegt voor de ene buurvrouw te zijn en jij zegt dat je voor niemand bent. Je onverschilligheid irriteert haar, dat weet je. Misschien doe je dit wel bewust, houd je van de spanning en het zelfmedelijden dat volgt of misschien hunker je naar ten minste één vorm van intimiteit, als een junk die de punt van de naald met liefde verwart. Misschien ben je gewoon onhandig en vergeetachtig. Eigenlijk weet je nog steeds niet of je überhaupt iets verkeerd doet. Misschien heb je gewoon een lichaam dat eetlust opwekt?
Eén keer heb je het ter sprake gebracht, toen jullie uiteten waren. Terwijl zij haar bloedworst grondig kauwde, grapte je: ‘Ik voel een overeenkomstige pijn met je voedsel.’
Ze had je streng en met één opgetrokken wenkbrauw aangekeken. Je durfde niet verder te vragen.
Na een hevige beet, heftiger dan de kransen die ze normaal gesproken achterliet, ondernam je actie. Je typte de woorden ‘bite’ en ‘love’ in op je computer en kwam terecht bij:
Odaxelagnia is a paraphilia involving sexual arousal through biting, or being bitten. Odaxelagnia is considered a mild form of sadism. Alfred Kinsey studied Odaxelagnia, reporting that roughly half of all people surveyed had experienced sexual arousal from biting. Odaxelagnia has associations with vampire lifestyles, but does not necessarily involve bloodletting.
Je schrok toen je las dat mensenbeten gevaarlijk zijn omdat er in mensenspeeksel veel bacteriën zitten, die ziektes veroorzaken. Je besloot om maatregelen te treffen.
Die avond kwam je thuis, kleedde je om en waste je handen. Zij stond met haar rug naar je toe in de keuken, hakte peterselie tot poeder, draaide zich om en bekeek je alsof je een dampende hoop mest was.
‘Mietje,’ zei ze en hakte driftig verder.
Je schaamde je heus wel voor je met isolatieschuim gevulde pantypak, je zag er immers uit als een sumoworstelaar, maar het wende. Het werd een onderdeel van je dagelijkse patroon. Wakker worden, zo snel mogelijk douchen (voordat zij wakker wordt), de auto in, werken, thuiskomen, direct de slaapkamer in, het pak aantrekken en je vriendin opzoeken. Ze was er al vrij snel achter gekomen dat de nek nog bloot was en attaqueerde je overgebleven stukje vlees. Je kneep je ogen dicht, zette je tanden op elkaar en wachtte tot het voorbij was. Je hield immers van je vriendin. De volgende dag bestelde je online een volgens de bestelsite ‘100% cervicale halskraag’, voor maar dertien dollar. Als vervangers was je ook op zoek gegaan naar surrogaatvlees en je slingerde stukken tofu, oase, piepschuim en stressballen, spenen en andere bijtgrage objecten rond in jullie woning. Je bespiedde haar vanaf een afstand en zag hoe ze de spullen vastpakte, bestudeerde, in de pedaalemmer gooide en om zich heen keek waar jij was.
De laptop is vastgelopen. Zuchtend zet ze haar lege kom op de poef en trommelt met haar vingers op het leer. Met ingehouden adem wacht je af, hopend, smékend dat het programma zich hervat. Ze mag zich niet vervelen. Je kan aan haar kruin zien dat ze zich opwindt. Haar schouders zijn gespannen en je voelt haar drift groeien in de woonkamer. Je probeert jezelf onzichtbaar te maken. Je durft niet te knipperen. Je soeplepel zweeft in de lucht. Stresskramp spruit in je kuit. Ze draait zich om. In haar ogen schittert die glans. De glans die je in het begin verwarde met geilheid, seks en genot. Maar nu weet je dat het de glans van hebzucht en pijn is.
Kleine rimpels rondom haar mond. Je kromt je schouders, vanachter je helm doe je alsof je haar niet ziet. Alsof je aandacht gevangen is door de ronddraaiende cursor die je verzoekt om geduldig te blijven. Ze maakt aanstalten om recht te komen. Je blijft nog steeds doodstil zitten. Leunend op haar handen buigt ze zich naar je toe, haar lichaam beweegt in slow motion. Je hoort haar opgewonden ademhaling, haar neusvleugels wapperen traag, als een rog. Ze opent haar mond, het kaarslicht schittert tegen haar tanden. De schaduw van haar wimpers trilt op haar wangen. Ze komt steeds dichterbij, haar ogen blijven je aankijken waar je ook kijkt. Ze likt haar lippen af. Je hoort hoe het programma zich weer hervat, maar ze blijft gefocust als een tijgerin met een kalf in haar vizier. Je ademt uit, de helm beslaat. Haar mond een muil, een groot zwart gat, klaar om toe te slaan en jij weet dat ze voor je buik wil gaan. Maar ze draait je op je zij, trekt je broek omlaag en gaat deze keer voor de minder gevoelige bil. Opgelucht haal je adem; is dit liefde, die ze toont?
Megan van Kessel (1989) is opgegroeid in Bombaye, Wallonië, en studeerde in 2013 af aan de opleiding Beeld en Taal van de Gerrit Rietveld Academie. Ze schrijft korte verhalen, non-fictie en werkt momenteel aan haar debuut ‘Vlees’, waarvoor ze nog op zoek is naar een bemoedigende uitgever. Meer info op meganvankessel.com. (Beeld: Odaxelagnia, Megan van Kessel.)