De crowdfundingsactie voor de J.M.A. Biesheuvelprijs 2018 eindigt op 18 februari. Tot die tijd geven we om de paar dagen het woord aan een ambassadeur van het korte verhaal. Vandaag: een kort verhaal van Tim Foncke.
U kunt hier bijdragen aan het prijzengeld van de J.M.A. Biesheuvelprijs – we danken u zeer!
Zwijgen en voelen
Een kerstverhaal
De kerstboom was een initiatief van mijn vrouw. Zelf ben ik niet zo’n initiatiefnemer.
Alle kerstbomen op mijnboom.be hadden een naam en waren al versierd met ballen en slingers en lichtjes, het enige wat je nog hoefde te doen was de pakjes eronder leggen. Als je zelfs dat nog te veel moeite vond kon je kiezen voor een boom die ‘Het mooiste meisje van de klas’ heette: in plaats van ballen hingen er cadeautjes aan, middels haakjes in de vorm van blozende jongens.
Ik wees de ‘Mission: Impossible’ aan, een boom die zichzelf vijf seconden na Kerstmis vernietigde, maar mijn vrouw koos voor ‘De anorectische vriendin van het mooiste meisje van de klas’. Tijdens de kerstdagen beleefde haar mededogen een piekperiode.
De boom zou aan huis worden geleverd. Tussen de bestelling en de levering pakte mijn vrouw haar biezen. Terwijl ze haar kleren met hanger en al in een koffer propte, sprak ze: ‘Dit is alweer een druppel in een emmer die allang overloopt.’
‘Ik zal een nieuwe emmer onder de kerstboom zetten,’ stelde ik voor.
Haar mededogen moest haar even in de steek hebben gelaten, want terwijl ik een slok nam sloeg ze met een houten klerenhanger het flesje bier uit mijn hand. Ze sloeg met precisie; ze had vroeger nog xylofoon gespeeld.
Ik lag met een flesje bier op de sofa toen er aan de deur werd gebeld.
Na het vertrek van mijn vrouw had ik geprobeerd de bestelling te annuleren, maar de kerstbomen van mijnboom.be stonden boven de annulering.
Aan de anorectische vriendin hingen geen ballen, alleen slingers die de kleur van kots hadden. Hij ruifde.
‘Waar mag ik hem zetten?’ vroeg de leverancier, een spoor van naalden op de vloer achterlatend.
‘Waar je staat is goed,’ zei ik. Hij stond voor de tv.
‘Zo ga je geen tv meer kunnen kijken.’
‘Ik mag niet meer kijken van de dokter. Ik raakte te veel verslingerd aan Het mooiste meisje van de klas.’
De man zette de boom neer. Naalden vielen op zijn kop.
‘De boom ruift,’ merkte ik op.
‘Een boom die ruift is een boom die leeft.’ Hij wreef de naalden uit zijn haar.
‘Ik had liever een dode boom gehad,’ zei ik. ‘Leven is iets voor in andere huizen. In mijn huis pakt het leven de biezen.’ Ik nam een slok.
De man keek naar het flesje in mijn hand.
‘Wil je iets drinken?’ vroeg ik.
Hij wees naar het flesje.
Zwijgend en drinkend stonden we in de woonkamer. Je kon een naald horen vallen.
‘Dat doet deugd,’ zei de man. ‘In stilte een pint drinken.’
‘Ja,’ zei ik.
Nu moest ik over een korting op de ruivende boom beginnen. Je moet de mensen pakken terwijl ze deugd hebben.
‘Mijn vrouw en ik hebben elkaar niks meer te zeggen,’ sprak de man, ‘maar ik ben de enige van ons twee die zijn mond houdt. Onze dochter is verongelukt met een kind in haar buik, maar wat moet je zeggen? Dat je kapotgaat? Als mijn vrouw zou zwijgen zou ze misschien voelen dat ik het ook voel; nu wordt ze kwaad omdat ik niks zeg.’ Hij dronk. ‘Zwijgen en voelen dat de ander het ook voelt, een blik wisselen en koffie zetten, zo zou ik graag eens de dag doorbrengen.’
Ik slikte een slok bier weg en keek naar de boom die leefde in mijn huis.
Ex-komiek Tim Foncke (Aalst, 1978) schreef De geachten (briefroman), Het leven is goed als je niet deelneemt (verzamelde brieven 2009-2011) en werkt als tekstschrijver voor diverse tv-programma’s. Hij tourde samen met Herman Brusselmans door Vlaanderen met het programma God is klein geschapen. Zijn laatste roman verscheen onder dezelfde titel.
Foto © Geert Snoeijer