De crowdfundingsactie voor de J.M.A. Biesheuvelprijs 2017 eindigt op 18 februari. Tot die tijd geven we om de paar dagen het woord aan een ambassadeur van het korte verhaal. Vandaag: een kort verhaal van Katty Gerez.
U kunt hier bijdragen aan het prijzengeld van de J.M.A. Biesheuvelprijs – we danken u zeer!
Het was Amber niet werkelijk om de film te doen. Meerdere avonden per week ging ze alleen op pad, nam plaats in cafés, hing aan de bar of zakte onderuit in een roodfluwelen theaterstoel. Ze bestelde een drankje, las een boek en als ze dacht dat niemand het zag, maakte ze als een trotse leeuwin een inschatting van haar omgeving.
Vanavond was niet anders geweest. Toen de vrouw met het vierkante lichaam zich een weg baande langs zuchtende, soms half opstaande, meestal zichzelf in rare bochten wringende bezoekers en plaats nam op de enige vrije stoel in het midden van de rij, sloeg Amber haar buurvrouw net iets langer gade dan gewoon was. Van het gezicht van de vrouw viel geen enkele verontschuldiging af te lezen en een paar mensen keken spottend in haar richting. Amber keek vooral naar het lichaam van de vrouw, stevig ingepakt in een zwarte blouse en beige linnen broek. Zonder geluid liet ze zich achterover zakken, sloeg haar rechterbeen over haar linkerknie en knikte kort toen ze zag dat Amber haar aanstaarde. De lichten gingen uit, op het scherm verscheen de titel van een cultklassieker. Hier en daar slaakten mensen een kreetje van herkenning.
Ambers rechterelleboog had van meet af aan gerust op de zachte stoelleuning die haar stoel met die van haar buurvrouw verbond. Omdat de leuning aan haar linkerzijde al bezet was, hield ze haar linkerelleboog onhandig tegen haar buik geklemd. Haar buurvrouw leek zich van de bioscoopetiquette niets aan te trekken en al snel voelde Amber een vreemde warme elleboog tegen die van haar aangedrukt worden. Wanneer haar buurvrouw ter afwisseling haar been op haar andere knie legde, of soms beide benen even losschudde, voelde Amber de elleboog meebewegen, het katoen van de blouse schuurde zachtjes langs haar blote arm.
Nieuwsgierigheid was niet het juiste woord, teleurstelling te eenvoudig, maar na de zoveelste breuk had Amber besloten het roer radicaal om te gooien. Te lang had ze zich geschikt in een web van regels en die regels hadden haar niets dan lijden opgeleverd. Blind was ze niet meer, naïef evenmin. Vertrouwen was een kwestie van zorgvuldigheid en toen ze nog eens een blik wierp op haar buurvrouw besloot ze dat verlangens er waren om verwezenlijkt te worden.
De vrouw moest een jaar of tien ouder zijn. Donkerblond haar hing als een kapot gevallen bloempot over haar oren. Ze leek oprecht gebiologeerd door de film, lachte wanneer de rest van het publiek lachte, tapte soms met haar voet mee op de maat van de muziek. Een onschuldige prooi was ze, een gelukkige kandidaat.
Die avond liet Amber haar hoofd op de schouder van haar buurvrouw rusten en liet hem daar liggen ook toen ze voelde dat die schouder zich aanspande. De vrouw draaide haar hoofd, trager dan verwacht, in de richting van het vreemde hoofd op haar schouder en besloot deze onverwachte aanwezigheid te accepteren. Sterker, de vreemde aanwezigheid leek met een onuitgesproken warm welkom onthaald te worden. Het vierkante lichaam was rond bij de uiteinden, de stevige schouders een zacht kussen en Amber liet haar hoofd er rusten net zo lang tot de aftiteling in beeld kwam. Ze richtte zich op en keek kort in de ogen van de vrouw.
‘Amber’, zei Amber, terwijl ze een hand uitstak. De vrouw glimlachte, pakte haar hand vast, stevig, maar zei niets. Links en rechts van hen stonden bezoekers op, strekten zich uit, verderop in de zaal klonk het gerinkel van een omver geschopt glas. Even twijfelde Amber, maar ze herpakte zichzelf, stond op en keek of de vrouw haar voorbeeld volgde. Zij was inderdaad opgestaan, maar draaide haar schouders naar achteren, geeuwde en bestudeerde haar stoel om te zien of ze niets had achtergelaten. ‘Een fijne avond nog hè, Amber’. Terwijl ze langs de rij stoelen liep, de zaal uit, danste het piekerige haar op en neer, haar lichaam een steeds kleiner wordend vlak. Ambers maag rommelde.
Katty Gerez Heemstra wisselt het soms manisch lezen en kopen van boeken af met traag afstuderen in literatuur- en cultuurwetenschap. Daarnaast probeert ze met meer en minder succes haar smaak op te dringen aan klanten van Pantheon Boekhandel.