De crowdfundingsactie voor de J.M.A. Biesheuvelprijs 2017 eindigt op 18 februari. Tot die tijd geven we om de paar dagen het woord aan een ambassadeur van het korte verhaal. Vandaag: een kort verhaal van Lotte Kok.  

U kunt hier bijdragen aan het prijzengeld van de J.M.A. Biesheuvelprijs – we danken u zeer! 

 

Voor me loopt een man met benen van spaghetti.
Zijn tenen wijzen naar elkaar, zijn voeten staan permanent in een hoek van vijfenveertig graden. Zijn knieën buigen met elke stap verder naar buiten. Zijn benen zelf zijn flinterdun: geen botten, geen spieren, alleen maar pasta.
Ik kan mijn ogen er niet vanaf houden. Die benen lijken een eigen wil te hebben,  zwichten steeds weer een andere kant op. De man doet alsof er niks aan de hand is, loopt rustig voort, maar ik kan niets anders dan denken: bij deze man wordt lopen een lolletje.

Je wordt geboren met vier pootjes. Elk pootje heeft vijf vingers of vijf teentjes. Die kan je krullen, strekken, in je mond stoppen, uitrekken naar de lucht, je bal, je knuffel, mama’s melkmachines, verder niet zo veel. Je wordt groter en gaat kruipen. Vloeren maak je onveilig en voor je verjaardag krijg je een loopautootje, regelmatig slip je onderuit maar krabbel je weer omhoog, eindelijk snap je waar die onderste pootjes voor zijn, lopen, lopen, lopen. Al snel ga je stad en land af. Alles wordt de jouwe, elke speeltuin, supermarkt, avondvierdaagse. Je benen zijn je springveren, laten je wegschieten als je onraad ruikt, of dansen, of op je tenen wippen als je iemand wilt kussen, zo hoort het, twee benen die je dragen, en voor mij loopt een man die vroeger huilend in de gymzaal zat met benen die maar niet deden wat hij wil.
Een baby met pootjes van platgekookte pasta; een tiener waar niemand mee wilde schuifelen.
En nu loopt hij hier. Met elke stap wiebelen zijn benen zich in een andere hoek maar hij loopt alsof deze Utrechtse klinkerstraat zijn prairie is, en hij de cowboy. Hij is volwassen. Het doet hem niks meer.
En dit is het moment waarop ik mezelf bij de kaak grijp. Alle honderdduizend dingen die hij niet kan en ik voeg me bij de honderdduizend mensen die hem aangapen, in de lach schieten. Ik pak die kaak en buig mezelf naar beneden. Negentig graden. Deze man heeft decennia jankend gewankeld en loopt hier nu alsof er niks aan de hand is. Daar moet je voor buigen. En sterker nog, laten we zo blijven, en buigen voor iedereen op straat, want ieder mens heeft wel íets van spaghetti.
Ik weifel even, maar voordat ik kan buigen kijkt de man achterom en vangt mijn blik. En glimlacht.


Lotte Kok (20) acteert, danst en studeert Humanistiek, maar vooral:
schrijft. Al haar hele leven en ze hoopt het haar hele leven te
blijven doen. Ze treedt op met Spoken Word en is deel van Poetry
Circle 020. Eerder won ze Kunstbende en publiceerde in Das Magazin, en
in het voorjaar van 2018 verschijnt haar debuutroman.